Felicitas Human Design

‹ Terug

poort 63, de Poort van twijfel

 

De meeste van ons hebben geleerd hun eigen autoriteit aan anderen over te dragen en geleerd dat beslissingen via het denken gemaakt moeten worden.

In de eerste jaren leren we het oordeel van onze ouders te vertrouwen, daarna geven we onze gedachten over aan de leraren, zij vertellen ons wat en hoe we moeten denken. Dus tegen de tijd dat we volwassen zijn en klaar om te werken, doen we wat onze gehersenspoelde baas en collega's zeggen dat het beste is.
 

Iemand werkt bijvoorbeeld in een ander vakgebied dan waarvoor hij heeft gestudeerd, alleen omdat de baan beschikbaar was en de vaste lasten moeten worden betaald. Op een dag krijgt deze persoon de mogelijkheid om te solliciteren op een vacature in zijn eigen vakgebied. Ik vroeg heb je gesolliciteerd? En deze persoon antwoordde: "Nee, dat heb ik niet omdat iemand zei, doe geen moeite om te solliciteren, het is allemaal politiek, ze hebben waarschijnlijk al iemand voor de baan."
Deze persoon twijfelt dus niet aan de autoriteit van de ander en laat meteen de kans los om te solliciteren naar een baan in zijn eigen vakgebied waar hij passie voor heeft en goed in is.
Deze persoon droeg zijn eigen autoriteit over aan iemand van wie ik weet dat deze een volledig ongedefinieerd hoofd heeft, een volledig ongedefinieerde Ajna en een ongedefinieerd emotioneel centrum met slapende poorten in conflict en crisis (nodale omgeving). Dit is iemand die niet weet welke informatie van belang is om te filteren voor zichzelf, iemand die zich altijd zorgen maakt om dingen die er niet toe doen en doet alsof hij zeker is van bepaalde uitkomsten want anders volgt een gevoel van onzekerheid en slaat de angst toe. De adviseur in kwestie is iemand die gefrustreerd is in de huidige baan, banen en relaties op een strategische mentale manier najaagt terwijl hij eigenlijk hier is om een open mind te hebben.
Natuurlijk, vriendjespolitiek is overal, maar er bestaat ook nog zoiets als de magie van het leven. Het onverwachte. Ik weet dit uit eigen ervaring. 
De keren dat mensen mijn beslissingen probeerden te veranderen door mij om te praten zijn ontelbaar. We noemen dit adviseren, maar eigenlijk is het vooral hun eigen angst en onzekerheid die ze op de ander projecteren. Waarom is het zo moeilijk om gewoon te luisteren, te ondersteunen waar we kunnen als dat nodig is en dan los te laten, zodat anderen hun eigen ervaringen kunnen hebben?

 

Wat als je een gedefinieerd kanaal van logica (63-4) hebt zoals ik bijvoorbeeld? Als je een gedefinieerd kanaal van logica hebt, ben je ontworpen dat je geen moeite hebt om na te denken. Je hebt een sceptische geest die consequent de logische geldigheid van alles in twijfel trekt. Je neemt niet zomaar alles aan wat je hoort, je kunt immers zelf met gemak formules bedenken en met logische antwoorden komen.
 

Een praktijkvoorbeeld wat ik met het kanaal van logica meemaakte op het werk.

Een collega vertelt mij met kanaal 63-4 iets waarvan iedereen (zo lijkt het althans) heeft aangenomen dat het de waarheid is.

Ik: hoe weet je dat?

Collega: Nou, die en die autoriteit vertelde ons dat het zo is.

Ik: Oké, als het zover is, kijk ik wel of het zo is.

Collega (een beetje geagiteerd): Je hoeft het niet voor jezelf te zien, ik heb het je toch net verteld.

Ik: Nou, je kunt niet van me verwachten dat ik zomaar iets aanneem waarvan ik zelf nog niet heb gecheckt of het zo is.

Wat er gebeurt in zo’n situatie, is dat de meeste mensen geagiteerd raken wanneer de logische geest zogenaamde feiten van horen zeggen niet accepteert. Ze raken geïrriteerd omdat ze jouw twijfel als een persoonlijke aanval ervaren, wat het niet is. De uiting van twijfel vanuit de logische geest wordt nu de twijfel aan zichzelf voor de open geest. De logische geest parkeert wat ze horen en neemt het niet direct aan zolang er twijfel bestaat. Het uiten van de eigen twijfels heeft niets te maken met de ander, het heeft te maken met hun eigen begrip van dingen, uitzoeken wat waar is voor henzelf. Ik heb dit kanaal van twijfelen en zoeken naar logische antwoorden. Ik zie wat twijfel doet met mensen met een ongedefinieerd hoofd en Ajna. Het geeft een ongemakkelijk gevoel, zoals de emotionele golf die mij vroeger buitengewoon ongemakkelijk en nerveus maakte. En in sommige gevallen voel ik dat nog met dat verschil dat ik nu koel kan blijven en wel de confrontatie durf aan te gaan.
 

Toen ik nog maar net met Human Design begonnen was, leerde ik omgaan met de emotionele golf van anderen. Mijn open emotioneel centrum is in de hiërarchie van mijn persoonlijk design die diepste conditionering. Dit was de plek waar ik het meest onder leed. In mijn experiment begon ik met het observeren en voelen wat er op het emotionele vlak gebeurde zodra ik in contact kwam met 'de ander'.  In plaats van confrontatie en waarheid uit de weg te gaan, heb ik mezelf geleerd om vragen te stellen aan iemand die zijn emoties uit. Mijn moeder was een emotioneel wezen. Telkens wanneer zij of een andere emotioneel gedefinieerde persoon iets zei, kon ik het als een persoonlijke aanval opvatten en verhief ik onmiddellijk mijn stem en schoot ik in de verdediging. Toen ik leerde over Human Design en mijn eigen strategie & innerlijke autoriteit, begreep ik dat ik haar emoties versterkte. Dus in plaats van in haar verhaal en haar emotionele golf te springen en het persoonlijk op te vatten, twijfelde ik aan mijn eigen perceptie van wat ik dacht en meende te horen. Tijdens mijn experiment leerde ik mijzelf aan om de zin letterlijk te herhalen van de persoon waardoor ik meende mij gekwetst te voelen en waar ik normaal gesproken ter verdediging op zou springen. Nadat ik de zin letterlijk had herhaald, vroeg ik, wat bedoel je daarmee? Dit gaf de ander de gelegenheid om de gevoelens te verduidelijken, wat een enorm verschil maakte in de manier waarop ik de woorden en golf in eerste instantie had opgevat. Twijfel werd dus meer dan alleen twijfelen aan wat andere mensen als waar geloofden, maar het werd ook twijfelen aan alles waarvan ik dacht dat het binnenkwam door mijn openheid. De communicatie tussen mijn moeder en mij is daarna echt veranderd. Ik kwam tot het besef hoeveel gesprekken gebaseerd zijn op misverstanden. Wij vragen de ander niet altijd wat ze bedoelen met wat ze zeggen, we nemen gewoon aan wat ze bedoelen met hoe wij denken dat we ons voelen. We vertalen hetgeen de ander zegt vanuit ons eigen perspectief. Als je niet vraagt, kom je niet achter het perspectief van de ander.
 

Twijfelen aan iets wordt soms gezien alsof iemand geen beslissingen kan/durft te nemen of onzeker is. Het is normaal en gezond om te twijfelen. Dat is een teken dat jouw lichaam nog niet zeker is. Bij twijfel niet doen. Twijfel betekent ik ben nog-niet-zeker. Dat betekent niet dat er iets mis is met die persoon. Dat betekent dat die persoon de tijd nodig heeft en durft te nemen. Mentale processen hebben tijd nodig. Hoe vaak hebben mensen onder druk van anderen snelle beslissingen genomen en daar later spijt van gehad? Later toen ze de tijd hadden en tot een hele andere conclusie kwamen?